Dìsce na stòrie andìche,
ca nu cèrt Narcìse,
p’acchiamendàss
jìnd’a  nu spècchie d’àcque
(quànn u spècchie
non esistève angòre)
se credève tànd berafàtt
ca stève ngandàte,
fing’a quànn cadì
e merì affequàte!

Mò ca le spjìcchie
stònn’a tùtt vànn,
de Narcìse,
stu mùnn jè chjìne,
ca s’engàndene
da la sèr’a la matìne,
percè se crèdne
de jèss berafàtt,
pùre c’u mùss de ciùcce
e che l’ècchie de gàtt!

E stì Narcìse nostràne
non ze le vèdne le defjìtte
ca tènene ‘mbàcce:
ci u nàse stèrt e ci la fàcce
chjiène de lendècchie,
ci la babbìscia lònga
e le djìnde da fòre,
ci u cuèdd de vìcce
o u nàse a pemmedòre!

 

 

 

Pe mè u spècchie
jè nu vère termjìnde,
e pùre j’ìnd’a càse
u vòche scanzànn,
pe non fàmme recherdà
ca sò fàtt vècchie,
percè u spècchie,
dìsce la verità.
E la verità fàsce màle,
e non se dìsce mà!

Pezzìngh quànn
me tòcch de fàmm la vàrve,
pe non fàmm attecquà de njìrve.
me uàrd sùle
che la fàcce ‘nzapenàte.
E che stu remèddie.
ca sò acchiàte,
u spècchie de càse,
remane frecàte!