IL CAPPELLO (poesia di ARTURO SANTORO)

 

 

Jè la stòrie de cuss’oggètt,

ca tutt la stòrie rappresènd,

de l’usànz de la gènd.

 

M’arrecòrd le tièmb andìche,

quànn s’usàve la bombètt,

de l’òmmene che la vàrv e le basètt,

 

c’u collètt tèst,

sòp’a la cammìsa ‘mbasemàte,

che na farfàdd, tìse e strafequàte!

 

Pàss u tjièmb e càngiene l’usànz,

e passò u tjièmb de la bombètt,

cùdd d’u celìndre e la pagghiètt.

 

S’acchemenzò a parlà de democrazzì.

La gènd se mettì le cappièdd mùsce,

pùre ce stève semb all’andrùsce.

 

Po’ fernì pure l’usànze d’u cappièdd.

L’òmmene devendòrn chiù berafàtt,

che n’aria svèld e che la varva fàtt.

 

Ma mò vòlene ternà all’andìche.

Redìgghele e criùse so sti cappjìdd,

ca fàscene parè la càpe d’acjìdd.

 

E v’à fernèsce che la gènd,

senza ca mmànghe se lu crète,

‘mbèsce de scì ‘nnànd, va all’andrète!

 

(rara registrazione con la voce dell’autore)

 

   Mondo Antico TV