Na dì u Padretèrn , scennènn sop’a la tèrr chiàne chiàne,

venì a Bàre, a la vie Sparàne,

e fermò ‘mmènz’a la stràte,

nu melanèse, nu barèse e nu nabbeldàne.

ca se ne scèvene a la stanziòne, chiàne chiàne.

 

L’acchiamendò ‘mbàcce, pe vedè come scèvene le còse,

e da la fàcce lòre capescì ca non  èrene tùtt fiùre e rose,

e  vedènn chìdd fàcce  strazzàte com’a  na pèzz,

s’avvecenò a’u prìme  e nge dètt na carèzz.

 

Po’  avvrazzò pùre l’àld’e ddù,  e ‘nge decì a tùtt,

ca jìnd’a dù menùte  nge petève  uarì le malatì chiù brùtt.

 

U prìme melanèse, ca facènnese la cròsce s’avvecenò a jìdd,

nge decì che l’artròse ca tenève jère  nu macjìdd.

E u Segnòre, facènn na carèzz e pe respòst,

nge mettì nu dìscete sop’o cuèdd, e la colònn scì sùbbt  a ppòst.

 

Po’ scì da’u barèse, ca  tenève novand’ànn,           

e cùdd appène u vedì s’u abbrazzò  chiangènn,

percè  u còre tenève ammalàte 

e  nge cercò la gràzzie de jèss curàte.

 

E Gesù Crist, ca u vedève afflìtt e ‘nge dispiacì       

U’atteccuò ‘mbjìtt  e u delòre sparescì.

Po’ a’u tèrz, ca cammenàve  facènn nu ballètt,

s’avvecenò p’aggiustà pur’a jìdd cùdd defètt,

 

ma non appène s’avvecenò a cùdd ca jère nabbeldàne,

e facì na mòss p’atteccuànge le màne,

cùdd se reterò decènn:  “ nò, nò! No me sì’ teccuànn,               

ca tèngh n’ald’e 20 dì de cassa malatì pe stù malanne!”